Ik zie, ik zie wat jij niet ziet. Een spel dat we allemaal kennen, maar wist je dat het waar is? Als we met een groep naar een foto of plaatje kijken, zien we allemaal iets anders. Iedereen zoekt onbewust naar herkenningspunten of relevante objecten. Tijdens de workshop van het Bes Netwerk begonnen we met het bekijken van verschillende foto’s. Iedereen voegde iets toe aan het beeld dat langzaam ontstond. Tegelijkertijd leerden we de andere deelnemers ook een beetje kennen.

De eerste foto toonde een ruim café van bovenaf. De een benoemde de koffie, de ander de grote ramen waardoor het licht gemakkelijk naar binnen valt, de volgende merkte het nauwe gangetje op waar een rolstoel waarschijnlijk de draai niet kan maken. We concluderen dat iedereen ziet wat nodig is voor die persoon. Vaak zijn het toegankelijkheidsvoorwaarden, want als een café geen koffie serveert dan ga je er niet heen. Ook al is het er licht en gebruik je geen rolstoel.

Op de tweede foto zit een man voor het raam. Hij schildert het tafereel dat hij door het raam buiten ziet. Al pratende benoemden we dat de man met zijn voeten schilderde. Hij heft geen armen. Op het dressoir ligt een doosje met een medaille. Er hangt ook een plaat aan de muur van een leger dat marcheerde. Al snel oordeelden we dat het hier om een oorlogsslachtoffer ging en we vulden de gaten in het verhaal snel in.

Hoe mensen er uitzien is vaak reden voor interpretatie. Jochem vertelt over zijn ervaringen met zijn rolstoel. Mensen benaderen hem anders als hij in zijn rolstoel reist. Mensen zijn vriendelijker en toeschietelijker. Terwijl hij eigenlijk meer hulp nodig heeft als hij loopt. De mensen die hij tegenkomt reageren niet op hem maar op wat ze in het plaatje herkennen en reageren zoals past in het plaatje.
Soleil herinnert zich de man die in het sluitingsritueel van de Spring Gathering 2019 de windstreken heen stuurde. Hij kon niet spreken, maar zijn gebaren waren krachtig en betekenisvol. Ze geeft toe dat ze dat niet had verwacht.

Er ontstaat een levendig gesprek over de hindernissen die toegankelijkheid voor de ander kunnen opleveren. Een ritueel dat altijd in het bos wordt gehouden wil je niet opeens in een zaaltje doen. Maar je wilt een covenlid die er al jaren bij is ook niet thuislaten. We komen er niet uit en beloven elkaar dat dit onderwerp een andere keer weer aan bod komt.

Om aan een evenement te kunnen deelnemen heeft iedereen voorwaarden die vertaald kunnen worden naar toegankelijkheid. Een beurs zonder goede verbinding met het openbaar vervoer zal bijvoorbeeld weinig mensen trekken. We maken een rondje langs alle deelnemers. Er ontstaat een volle lijst met voorzieningen die nodig zijn om er een leuke dag van te maken. Bovenaan staan bereikbaarheid met openbaar vervoer en goede parkeergelegenheid. Sanitair volgt en dan de mogelijkheid om iets te eten en drinken. Brede paden voor de scootmobiel, maar zeker ook de toegangsprijs zijn belangrijke voorwaarden om naar de imaginaire beurs te gaan. De meeste dingen zijn praktisch en oplosbaar als er op tijd aan gedacht wordt door de organisatoren.

Conclusie van de workshop: alle mensen hebben andere dingen nodig. Alleen door naar de individuele personen te kijken, kun je een activiteit werkelijk toegankelijk maken. Dat is dus niet hoe JIJ die personen ziet, maar wat diegene aan jou VRAAGT.
Bijvoorbeeld de rolstoeler heeft mogelijk helemaal geen oprit nodig, maar is wellicht juist iemand die goed verhalen kan vertellen.